«Была я
Трупам чорным сярод жывых ўсіх,
А ў гэтую гадзіну я раптам стала
Полымем жыцця, і гэта полымя
Спаліць усяго страшнага жыцця змрок!» – такія словы кажа Электра сваёй сястры Хрызатэмідзе ў адказ на аб’яву той, што іх брат Арэст цудам вярнуўся пасля забойства маці Клітэмнестры і яе палюбоўніка Эгісфа, і ўсе вітаюць яго з радасцю. Пасля чаго Электра прамаўляе свой апошні маналог і падае мёртвай:

Нясу я асалоды цяжар і танцую
Тут усім я. Хто шчаслівы тут, як я,
Таму прыклад: танец у маўчанні!

Помста за яе бацьку Агамемнана нарэшце адбылася, цыкл гвалту скончаны, і цяпер, магчыма, пачнецца цыкл жыцця. Адзінокая ў сваім вар’яцтве, паглынутая прывідам бацькі, Электра – нібы жывая нябожчыца. Яна памірае праз некалькі хвілін пасля сваёй маці, якая, вядома, была для яе ворагам, але без якой жыццё больш не мае сэнсу, так як учорашні свет, якім бы ён ні быў, прадстаўляў адзіны сэнс існавання Электры, а цяпер яго няма. Толькі Арэст і Хрызатэміда будуць спрабаваць вярнуць жыццё гэтай выпаленай пустыні. Цыкл катастроф, які пачаўся 20 гадоў таму з прынясення ў ахвяру іх сястры Іфігеніі для перамогі грэцкай арміі ў Траянскай вайне, нарэшце завяршыўся. Арэсту цяпер трэба будзе жыць з цяжарам недаравальнага забойства на сумленні, забойства маці. А ноччу ў Мікенах Электра памірае ад ментальнага і фізічнага знясілення, убачыўшы выкананне сваёй адзінай мары, памірае, танцуючы вакол сякеры, ад якой загінуў яе бацька.

Цудоўная і жорсткая п’еса Гуга фон Гофмансталя, напісаная неперасягнена багатай і маляўнічай мовай, была ўпершыню пастаўлена ў 1903 годзе ў Берліне; рэжысёрам выступіў Макс Рэйнхардт. П’еса мае толькі аддаленае падабенства з арыгінальным тэкстам Сафокла. На маладога аўстрыйскага драматурга аказалі вялікі ўплыў такія творы, як «Нараджэнне трагедыі з духу музыкі» Фрыдрыха Ніцшэ і зусім нядаўнія на той час «Даследаванні гісторыі» Ёзэфа Брейера і «Тлумачэнне сноў» Зігмунда Фрэйда. У канцы XIX – пачатку XX стагоддзя чароўны вобраз Старажытнай Грэцыі Винкельмана і Гётэ явіў свету свой значна больш змрочны, жорсткі, амаль варварскі бок. Лабірынты чалавечай душы сталі тануць у змроку, уяўленне творцаў падганялі паталогіі, сфармуляваныя новай навукай псіхааналізу, якія надавалі дадатковую глыбіню выдуманым персанажам.

Убачыўшы Гертруду Эйзольдт у галоўнай ролі Электры, баварскі кампазітар прыйшоў у захапленне і ўжо ў лістападзе 1903 года вырашыў напісаць на аснове п’есы аднаактовую оперу. Штраўс злёгку скараціў лібрэта, каб сканцэнтраваць увагу на ўзаемаадносінах паміж сёстрамі – смяротнай Электрай і поўнага жыцця Хрызатэмідай, а таксама паміж Электрай і яе маці Клітэмнестрай, Электрай і яе братам Арэстам, які з’яўляецца ёй у прыцемках, нібы бачанне, дае ёй новы сэнс жыцця і здзяйсняе помстау, пра якую яна так марыла.

На складанне оперы сышло тры гады, і 25 студзеня 1909 года Рыхард Штраус прадставіў свой твор у дрэздэнскім Каралеўскім оперным тэатры. Эфект быў страшэнны: з першых жа акордаў кампазітар пагрузіў слухачоў у незвычайнае напружанне. Смутак Электры, яе першыя словы «Адна, о, ўсё адна!», а затым заклік да Агамемнана і адчайную просьбу аб вяртанні прывіда бацькі ў той час, калі ён быў забіты Клітэмнестрай, немагчыма забыць; гэта шэдэўр сучаснай музыкі.