У «Электры / Арэстэ» Іва ван Хове аб’яднаў дзве п’есы Еўрыпіда: разлучаныя брат і сястра знаходзяць адзін аднаго і аб’ядноўваюцца для кроўнай помсты. Знакаміты бельгійскі рэжысёр, які па-майстэрску ўмее працаваць і са словам, і з візуальным побач, стварыў на сцэне славутага “Камеды Франсез” страшны і вечна актуальны вобраз зла, што не мае апраўдання, і ўсушальнай душу помсты.

Пасля неверагоднага поспеху першай сумеснай працы – «Гібелі багоў» – Іва ван Хове вяртаецца ў «Камеды Франсэз» з новым маштабным палатном, звязаным з праклёнам роду Атрыдаў. Удакладняючы, што ўсе яго праекты нараджаюцца ў выніку вострай закаханасці ў тэкст, ван Хове аб’ядноўвае дзве п’есы Еўрыпіда, «Электру» і «Арэста», адна з якіх з’яўляецца працягам іншай.

«Электра / Арэст» ахоплівае цэлы эпізод антычнай гісторыі Атрыдаў, апошні з страшнай ланцужкі злачынстваў і адплат. Бацька Электры і Ореста, Агамемнон, быў забіты сваёй жонкай і яе палюбоўнікам Эгісфам пасля вяртання з Траянскай вайны. Эгісф кіруе з гэтага часу ў Аргосе, юны Арэст выгнаны з горада, а Электра сілком выдадзена замуж за селяніна. Дзеянне «Электры» ахоплівае перыяд, калі Арэст, падпарадкоўваючыся прадказанню аракула, паўстае, не раскрываючыся, перад сястрой, а затым аб’ядноўваецца з ёй для помсты за бацьку. Другая трагедыя, «Арэст», апавядае аб часе пасля забойства Арэстам маці, калі ён павінен паўстаць за свае дзеянні перад судом.

Вядомы сваім майстэрствам «раскрываць» тэксты на сцэне, дырэктар Амстэрдамскага Toneelgroep разам з акцёрамі славутай трупы апускаецца ў антычнасць, каб падкрэсліць сацыяльную прыроду тэатра і выцягнуць з старажытнага міфа вострае адчуванне сучаснасці.

«Забудзьцеся пра «Гульню тронаў», ніхто не разбіраецца ў гвалце так, як Еўрыпід», – напісала крытыка пасля прэм’еры.