У Караля Ліра тры дачкі і ніводнага сына. Бацька прымае неабдуманае рашэнне падзяліць каралеўства паміж сваімі дзецьмі, нават не ўяўляючы, да якіх наступстваў прывядзе гэты неабдуманы крок. За яго шчодрасць плоцяць жорсткасцю, і вось ужо кароль вымушаны бадзяцца па свеце як валацуга. У рэшце рэшт да Ліру прыходзіць цяжкае ўсведамленне: уся яго жыццё заснавана на хлуслівых каштоўнасцях.

Сезон 2017-2018 апынуўся казачна багаты на «выніковых» «Ліраў». Спярша, восенню ў Чычэстары прагрымеў спектакль Джонатана Манбиі з 78-гадовым МакКеланам, а пад самую заслону вясны на BBC паказалі новую телеэкранізацыю з 80-гадовым Энтані Хопкінсам. Улічваючы шаноўны ўзрост двух брытанскіх легенд, мы наўрад ці зноў ўбачым іх на верхніх пазіцыях шэкспіраўскіх афіш: кароль Лір з’яўляецца самай узроставай з галоўных роляў драматурга.

Бенефіс МакКелана, уласна, і быў заяўлены ў якасці развітальнага шэкспіраўскага выхаду геніяльнага акцёра – і апраўдаў усе чаканні. Гэта не першы маккеленаўскі Лір (у 2007-м ён паўстаў у вобразе лютага і эксцэнтрычнага манарха ў спектаклі Каралеўскай Шэкспіраўскай кампаніі), але, безумоўна, больш пранізлівы з двух: парадаксальны ўчынак манарха, што адкрывае п’есу, што можна зарыфмаваць з будучай «адстаўкай» самога акцёра.

Цікавымі і багатымі на сэнсы апынуліся і іншыя элементы гэтай пастаноўкі: празрыстая, пазбаўленая празмернай вытансанасці рэжысура моцнага шэкспіраўскага прафесіянала Джонатана Манбі; сцэнічны дызайн мастака Пола Уілса, які змясціў дзеянне на які чырвоны дыск; гукавое афармленне маладых кампазітараў і саўнд-дызайнераў братоў Рынгамаў.