Балет «Браты Карамазавы» стаў новай пластычнай інтэрпрытацыяй Барыса Эйфмана рамана Ф.М. Дастаеўскага. Кардынальна перапрацаваўшы свой уласны спектакль «Карамазовы» 1995 года харэограф стварыў эмацыйна і інтэлектуальна насычаную балетную псіхадраму.

«Чалавек ёсць таямніца. Яе трэба разгадаць, і калі будзеш яе разгадваць ўсё жыццё, то не кажы, што страціў час; я займаюся гэтай таямніцай, бо хачу быць чалавекам », – гэтыя словы Дастаеўскага як нельга лепш падыходзяць для апісання творчага шляху Барыса Эйфмана, які ў кожнай сваёй працы дапытліва даследуе найбольш складаныя сферы быцця.

«Браты Карамазовы» – сучаснае ў тэхнічным і мастацка-выразным выкананні сцэнічны твор, падымае адвечныя «праклятыя» пытанні. Ва ўмовах татальнага каштоўнаснага крызісу пачатку XXI стагоддзя харэограф звярнуўся да непарушных маральных асноваў і стварыў балет пра багаборніцтва і богашукацельства, прыроду людскога граху і духоўнае выратаванне.

Барыс Эйфман: «Раман «Браты Карамазавы» – вынік творчага шляху Дастаеўскага, вяршыня філасофскіх пошукаў тытанічнага утрапёнага розуму. На працягу двух дзесяцігоддзяў, назіраючы за ходам найноўшай гісторыі нашай краіны, я не пераставаў пераконвацца ў вечнай актуальнасці гэтага твора, які стаў духоўным завяшчаннем пісьменніка.

Пашыраючы магчымасці мовы цела як сродкі пазнання ўнутранага свету чалавека, мы ўяўляем сваё бачанне асноўных ідэй рамана. Спектакль «Браты Карамазавы» не толькі развівае традыцыі псіхалагічнага балетнага мастацтва, але і імкнецца выканаць іншую, не менш складаную творчую задачу – стварыць пластычны эквівалент геніяльна раскрытай Дастаеўскім тэмы пакутлівага цяжару разбуральных запалу.

Балет «Браты Карамазавы» – спроба даследавання вытокаў маральнай катастрофы Карамазовых, зварот да глыбіннай сутнасці «шырокай» чалавечай натуры, да таямніц жыцця людскіх сэрцаў, дзе «д’ябал з Богам змагаецца». Прынцыпова адмовіўшыся ад пераносу на балетную сцэну шэрагу сюжэтных ліній рамана, я засяродзіўся на паглыбленьне ў душы галоўных герояў, што раздзіраюцца супярэчнасцямі.

У «Братах Карамазавых» гучыць найважнейшая ідэя: калі Бога няма, то «ўсё дазволена». Сучасная эпоха магла б быць вычарпальна апісана з дапамогай іншых слоў: «І Бог ёсць, і ўсё дазволена». Менавіта таму настаў час зноў звярнуцца да пытанняў, што раздзірае Дастаеўскага і яго персанажаў. Пошук шляхоў да ўсеагульнага шчасця і кошт такой гармоніі, улада заганы над чалавекам, прырода сапраўднай веры – разважаючы на ​​гэтыя тэмы, ніхто не мае права спадзявацца на зразуменне абсалютнай ісціны. Але, закранаючы іх, мы крок за крокам набліжаемся да набыцці саміх сябе ў недасканалым свеце, што ўвесь час змяняецца».